Waarschijnlijk gaat er niet bij iedereen een belletje rinkelen naar aanleiding van deze titel. Het zijn de eerste regels van een lied dat in de begin jaren ’70 van de vorige eeuw werd gezongen in een televisieserie genaamd ‘‘t Schaep met de 5 pooten’. Oké, ook van voor mijn tijd, maar ‘’t Schaep’ zegt je dan misschien wel wat, vanwege de remake en vervolgen met onder meer Loes Luca, Pierre Bokma en Marc-Marie Huijbregts.
Het vervolg van de regel ‘We benne op de wereld …’ klinkt zo: ‘om mekaar (nog drie keer) te hellepe, niewaar?’ En dat dan in plat Amsterdams. Een mooi gegeven, toch? Dat we op de wereld zijn om elkaar te helpen? Misschien dat de mensen het in de jaren ’70 van de vorige eeuw ook echt zo beleefden, ik hoop het. Tegenwoordig lijkt van dat idee geen sprake meer. Tis meer ‘we benne op de wereld om ons eiguh (en dat dan tien keer) te verrijke, niewaar? Maar dat rijmt dan weer veel minder lekker.
En het is ook vele malen ongezelliger, alleen voor jezelf leven. Ik heb het al eens eerder geschreven, sorry dat ik in herhaling val, maar de maatschappij wordt er zo ook niet leuker op. Gelukkig zijn er mensen die tegen die stroom in willen zwemmen en daar zwem ik graag een stukje mee op, ondanks dat de golven soms best hoog zijn. Zo iemand is Leontine Bibo die vorig jaar een initiatief is gestart genaamd Buurtgezinnen.nl. Een in zijn eenvoud briljant concept als je het mij vraagt, dat er kort gezegd op neer komt, dat gezinnen elkaar helpen in de opvoeding van de kinderen. Een klein beetje steun of advies van een ervaringsdeskundige kan een groot verschil maken en wellicht meer problemen voorkomen. Dat is het hele idee van Buurtgezinnen.nl.
Uit diverse onderzoeken blijkt namelijk, dat er heel veel mensen zijn, die niet alleen voor zichzelf willen leven. Mensen genoeg die zo nu en dan iemand anders willen helpen. Daar hoef je helemaal geen dromerige idealist voor te zijn of grote hemelbestormende plannen voor te ontwikkelen. Wat blijkt? Af en toe een helpende hand uitsteken, kost weinig tijd en geld en geeft je een heel goed gevoel. Maar ja, hoe pak je zoiets aan, vragen zij zich af. Zitten anderen wel op mijn hulp te wachten? Ik wil me toch vooral niet opdringen.
Aan de andere kant zijn er ook mensen die af en toe best wel wat steun kunnen gebruiken. En die vragen zich dan weer af of dat niet een teken van zwakte is. En bij wie ze dan zouden kunnen aankloppen. Die twee groepen wil ik heel graag bij elkaar brengen. Naast mijn eigen bedrijf Pen©eek, breng ik namelijk als coördinator van Buurtgezinnen.nl in Dordrecht deze gezinnen bij elkaar. Dat is tenminste mijn streven. Want het is allerminst een teken van zwakte om af en toe om hulp te vragen. Het getuigt eerder van een hoop zelfinzicht.
Als ik heel eerlijk ben, doe ik dit dan weer wel uit egoïsme. Ik krijg er namelijk een ontzettend goed gevoel van om tegen die stroom van ikke, ikke, ikke in te zwemmen en het idee te hebben deze maatschappij een heel klein beetje mooier te maken. Want ja, naast een heleboel andere redenen zijn we toch ook op deze wereld om ‘elkaar te hellepe, niewaar’?