De maatschappij dat ben jij! Ik mag hopen van niet. Ik vind de maatschappij namelijk verre van leuk. Ik vind em hard, meedogenloos, verwijtend en bovenal humorloos. Allemaal dingen die ik niet hoop te zijn. Misschien ben ik een teergevoelig poppetje, maar ik maak me regelmatig zorgen over de manier waarop we menen met elkaar om te moeten gaan. De ‘social’ media staan vol met ongenuanceerde kritieken van in mijn ogen opgeblazen ego’s zonder enig relativeringsvermogen. Iedereen vind dat hem of haar HEEL VEEL onrecht wordt aangedaan en vriendelijke mensen of aangename voorvallen die een uitzondering op deze – blijkbaar al – regel zijn, worden breeduit uitgemeten. Alsof dat niet de maatstaf zou moeten zijn.
Natuurlijk, ook ik heb een mening, waarvan akte. Best uitgesproken soms; over Gordon, bankdirecteuren, de vluchtelingenproblematiek, Louis van Gaal, ons ingewikkelde belastingstelsel, Gordon, de bochten waarin minister Ard van de Steur zich nu weer moet wringen of over Gordon. Maar die probeer ik regelmatig onuitgesproken te laten. Bijvoorbeeld omdat ik van mening ben, dat ik als leek misschien te weinig van de materie weet om daar een zinvolle uitspraak over te doen.
Vrijheid van meningsuiting is een mooi goed en betekent dat je alles moet kunnen zeggen wat je vindt of voelt. Maar dat hoeft niet. Je kunt er ook voor kiezen het bij gedachten te houden. Je hoeft niet hele volksstammen, beroepsgroepen of al dan niet bekende Nederlanders ongenuanceerd te schofferen, omdat je dat recht hebt. Wat velen van ons lijken te vergeten, is dat tegenover het hebben van rechten, het hebben van plichten staat of op zijn minst een beetje fatsoenlijke sociale omgangsvormen. Met veel vuur ventileren we onze mening over anderen en wat zij allemaal wel niet fout doen, maar we leggen onszelf niet langs diezelfde strenge meetlat. En een beetje nuance en vergevingsgezindheid zou de maatschappij zo veel leuker maken.
Ik vrees dat ik een omslag in hoe wij met elkaar omgaan, niet meer mee ga maken. Daar gaan een flink aantal generaties overheen. Ik weet het, ik klink als een verbitterde oude doos, maar in mijn beleving bestaat het gros van de generatie die nu opgroeit vooral uit prinsjes en prinsesjes. Uit jongens en meisjes die niet leren dat ze af en toe op hun beurt moeten wachten, dingen soms moeten delen of dat sommige dingen echt onmogelijk zijn. Ze leren van hun ouders dat ze alles kunnen worden wat ze maar willen en vooral ook alles kunnen krijgen wat ze maar wensen en dat alleen hun mening telt. Hen valt weinig te verwijten, ze krijgen het met de paplepel ingegoten, maar zo werkt het in werkelijkheid natuurlijk niet. Zo groeit er een hele generatie op die niet beter weet dan dat de hele wereld om hen draait en die niet opgewassen is tegen een beetje teleurstelling in het leven. En dat ze die op hun pad gaan krijgen, is onvermijdelijk.
Maar ja, hoe doe je dat ook? Een kind opvoeden tot een leuke, vriendelijke en zelfverzekerde volwassene die zich staande weet te houden in deze harde maatschappij? Ik geef het je te doen. Misschien dat we toch eens wat beter moeten kijken naar de onbevangen en onbevooroordeelde wijze waarop dieren met elkaar en met ons omgaan. Daar kunnen we nog wat van leren. Maar dat is mijn bescheiden mening…